Zesłania Ducha Świętego – Zielone Świątki

Powtórka z katechizmu

  1. Kto to jest Duch Święty
    Trzecia Osoba Trójcy Świętej, równa Ojcu i Synowi w bóstwie, majestacie, substancji i naturze. Nie jest bytem zrodzonym ani stworzonym. Kieruje czynami i słowami ludzi, dokonuje moralnej i religijnej odnowy człowieka i świata. Duch Święty to Miłość, która łączy Ojca i Syna.
  2. Objawienie się Ducha Świętego

Duch Święty zstępuje na ochrzczonych, inspiruje głoszenie Słowa Bożego i modlitwę, daje charyzmaty, sprawia jedność, uświęca, prowadzi do wiary, wspiera w walce ze złem, uzdalnia do dawania świadectwa.

  1. Pan Jezus tak nazywa Ducha Świętego

Chrystus nazwał Ducha Świętego Pocieszycielem – Duchem Prawdy. Pocieszyciel, Duch Prawdy wychodzi od Ojca i posłany jest przez Ojca w imieniu Jezusa Chrystusa

  1. Duch Święty obdarza nas siedmioma darami:

Dar mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej.

  1. Owoce Ducha Świętego

miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, życzliwość, wierność, łagodność, opanowanie

  1. Modlitwa do Ducha Świętego

Duchu Święty, Boże, tchnij we mnie swoim tchnieniem, abym myślał o tym, co jest święte. Prowadź mnie, Duchu Święty, abym czynił to, co jest święte. Przyciągaj mnie do siebie, Duchu Święty, abym kochał to, co jest święte. Umacniaj mnie, Duchu Święty, abym strzegł tego, co jest święte.

  1. Zielone Świątki – nazwa

       Potoczna (ludowa) nazwa święta Zesłania Ducha Świętego, którego geneza związana jest z przedchrześcijańskimi – pogańskimi – obrzędami wiosennymi o charakterze płodnościowym (siła drzew, zielonych gałęzi i wszelkiej wegetacji) oraz zaduszkowym (kult przodków, dziady wiosenne). Zielone Świątki przypuszczalnie wywodzą się z wcześniejszego słowiańskiego święta zwanego Stado, którego pozostałością są odbywające się w tym okresie ludowe odpusty, W Niemczech obchodzone pod nazwą . Ludowe obyczaje związane z Zielonymi Świątkami mają swe źródła w obrzędowości przedchrześcijańskiej. Wpisane są w rytm przyrody, oczekiwanie nadejścia lata. Ich archetypem są magiczne praktyki, które miały oczyścić ziemię z demonów wodnych, odpowiedzialnych wiosną za proces wegetacji. Działania te miały zapewnić obfite plony. W tym celu palono ognie, domy przyozdabiano zielonymi gałązkami, tatarakiem, kwiatami (przystrajanie domostw zielonymi gałęziami miało zapewnić urodzaj, a także ochronić przed urokami). Niektórzy wycinali młode brzózki i stawiali je w obejściu. W ludowej tradycji ziemi dobrzyńskiej – choć już w sposób cząstkowy – zachowały się zwyczaje związane z kultem drzew i zielonych gałęzi. Bydło okadzano dymem ze spalonych święconych ziół, przystrajano wieńcami i kwiatami, a po grzbietach i bokach toczono jajka. W okresie późniejszym zasiane pola obchodziły procesje, niesiono chorągwie i obrazy święte, śpiewano przy tym pieśni nabożne.

W zależności od regionu nazywane były dawniej również Sobótkami (południowa Polska). Zielone Świątki szczególnie były popularne wśród pasterzy, którzy ucztowali i tańczyli przy ogniu. Zwyczaj ten do dzisiaj jest popularny wśród górali zagórzańskich i Podhalan, w sobótkową noc na wielu wzgórzach palą się widoczne z daleka ogniska[8], od których odpala się tzw. fakły (lub kozubki) – szczególny rodzaj pochodni, robionej z kory młodego świerka (w gwarze podhalańskiej smreka). Robi się z niej swego rodzaju sakwę na długim kiju, do której wkłada się żywicę. Z fakłami robi się pochody między poszczególnymi watrami (tj. ogniskami), a także obchodzi pola, szczególnie te zasiane, w celu odpędzenia złych duchów od zagonów i pól.