Refleksja nad Słowem Bożym (Łk 13,1-9).
CZEKANIE BOGA
Przypowieść o drzewie figowym posiada cały szereg rysów metaforycznych. Nieurodzajne drzewo figowe – to nikt inny jak tylko my, ludzie. Właściciel winnicy, który mówi, że dość już czekania i chce wyciąć nieurodzajne drzewo figowe – to sam Pan Bóg. I wreszcie ogrodnik, wstawiający się za drzewem skazanym na wycięcie – to Chrystus. Na jego interwencję właściciel zdecydował się jeszcze poczekać, dać szansę fidze, by zaczęła rodzić owoce. Innymi słowy, Pan Bóg dalej czeka na nawrócenie ludzi, by wreszcie zaczęli żyć według Jego nauki.
W przypowieści o drzewie figowym trzeba zwrócić uwagę na kilka spraw: Na wezwanie i dany nam czas. Może to być rok i dziesięć lat, ale także i jeden dzień. Trzeba też pamiętać, że tym który się nami opiekuje jest sam Pan Jezus Chrystus i do Niego winniśmy się zwracać o pomoc i opiekę. Ale w tym wszystkim najważniejsze jest czekanie Boga, czyli zawierzenie człowiekowi, że on się nawróci.
Dziwne to jest, że Bóg zaufał komuś, kto jest cieniem cienia, kto jest krótkim rozbłyskiem w dziejach świata i tak bezmiernie słaby, że ciągle upada.
Mimo to że człowiek jest słaby, że jest tylko smugą cienia, jest w nim jakaś wielkość, skoro Bóg na niego czeka i nie skazuje go natychmiast na zatracenie. Zdumiewające jest to zawierzenie i czekanie Boga. I tak oto, w człowieku spotkały się dwie nadzieje, człowieka i Boga. I w nich kryje się pełna treść przypowieści o drzewie figowym.
ZADANIE NA TYDZIEŃ
1.Do przemyślenia:
Czy przypadkiem ja nie jestem owym nieurodzajnym drzewem figowym?
Czy przynoszę owoce, jako człowiek i chrześcijanin? Czy jestem świadomy, że Bóg czeka na moje owoce?
2.Do wykonania:
Nadszedł czas na moje nawrócenie i czas na owocowanie.
Symbolika figowego drzewa
Figowiec to jedno z częściej wymienianych w Biblii drzew. To właśnie z jego liści Adam i Ewa sporządzili sobie swoje pierwsze odzienie. Ceniony był przede wszystkim za swoje wyborne, słodkie owoce. Był także symbolem dostatku i bezpieczeństwa. W cieniu figowego drzewa lubiano wypoczywać, rozmyślać nad słowem Bożym i modlić się. Figi zalicza Biblia do owoców typowych dla Palestyny. Do najbardziej ulubionych i najwartościowszych należały owoce wiosenne, dojrzewające w maju i określane jako wczesne figi . Główny zbiór fig odbywał się w późnych miesiącach letnich i w jesieni. Te owoce nazywano figami późnymi. Były one gatunkowo pośledniejsze. Najgorsze z nich służyły nawet za paszę dla bydła.
Niektóre miejsca w Biblii wskazują nam, że drzewo figowe ma również symboliczne znaczenie. Zadziwia nas jeden z cudów Pana Jezusa, który przeklinając drzewo figowe powoduje jego uschnięcie. Jest to chyba jedyny cud, w którym Pan Jezus używa swojej mocy, aby coś zniszczyć, unicestwić. Jest to również jedyny cud, który nie przyniósł nikomu żadnego pożytku. Wszystkie inne były czynione dla ludzi. Pan rozmnażał chleb, leczył, wskrzeszał. Ten cud był jakby sprzeczny z naturą Mistrza, który na propozycję użycia cudownej mocy dla zniszczenia niepobożnych odpowiedział swym uczniom. Aby jednak zrozumieć jego symbolikę, należy cud ten rozpatrywać w kontekście przypowieści naszego Pana o nieurodzajnym drzewie figowym. Drzewo figowe nieprzypadkowo zostało tutaj użyte jako symbol Izraela. Jakże szybko spełniła się przepowiednia Chrystusa o uschnięciu symbolicznego figowego drzewa. W roku 70 n.e. zostaje zburzona świątynia. Jerozolima legła w gruzach, a cały naród został wygnany ze swej ziemi i rozproszony po całym świecie. Skutkiem odrzucenia przez Żydów Mesjasza, podczas jego pierwszego przyjścia, było odejście od nich łaski Bożej, co pokazywało uschnięte figowe drzewo. Natomiast odmładzanie się gałęzi i wypuszczanie liści pokazuje powrót łaski do tego narodu w czasie ustanawiania Królestwa podczas drugiego przyjścia Chrystusa. Patrzmy więc uważnie na to symboliczne figowe drzewo..
W Roku Jubileuszowym
Jubileusz Obrońców Życia -26.03.2025 r
Życie jako dar Boga
„Dzieci są najcenniejszym darem małżeństwa i rodzicom przynoszą najwięcej dobra”.
(Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym „Gaudium et spes”, 50)
„Panie, przenikasz i znasz mnie, Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki. Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła. I dobrze znasz moją duszę, nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi”. (Ps 139,1.13-15)
Cała Biblia ujmuje dziecko jako dowód Bożego błogosławieństwa, a dzieci, według niej, są „koroną starców” i „darem Pańskim” . Bezpłodność sprawia małżonkom wiele cierpień. Rachela z Księgi Rodzaju zwraca się do swego męża, Jakuba: „Spraw, abym miała dzieci, bo inaczej przyjdzie mi umrzeć!” . Skąd się bierze tak wielka godność dziecka i to ogromne pragnienie małżonków, aby mieć dzieci? To Bóg, jako Ojciec wszystkich istnień, powołuje dziecko do bytu, aby mu ofiarować bezcenny dar – jedyne i niepowtarzalne życie.
Człowiek staje się osobą już przy swoim poczęciu. Ma od tej chwili własną godność i własne prawa. Dziecko w łonie matki nie jest mniej wartościowe niż ty. Jednak ze względu na swoją bezbronność potrzebuje opieki dorosłych i dlatego wszelkie prawa stanowione przez ludzi powinny mu to zapewnić. Jezus Chrystus traktował dzieci w sposób szczególny. Błogosławił je i stawiał dorosłym za wzór pokory i prostoty. Przyjęcie dziecka staje się błogosławieństwem. Może ono odegrać nieocenioną rolę w uświęcaniu rodziców. Pogardzenie dzieckiem jest, według Chrystusa, pogardą dla Niego samego. Wiele małżeństw boleśnie przeżywa problem niepłodności. Stan ten jest do pewnego stopnia tajemnicą. Trzeba jednak pamiętać, że nawet wówczas, kiedy zrodzenie potomków nie jest możliwe, życie małżeńskie nie traci przez to na znaczeniu. Niepłodność fizyczna może bowiem dostarczyć małżonkom sposobności do innej, ważnej służby na rzecz życia. Jedną z jej form jest na przykład adopcja, ale też rozmaite formy pracy wychowawczej, świadczenie wsparcia innym rodzinom czy dzieciom, na różne sposoby dotkniętym przez los. Brak własnego dziecka może być powołaniem do innych zadań wyznaczonych małżonkom przez Boga. Co roku w polskich szpitalach jest porzucanych po porodzie od 594 do 803 dzieci.
Adopcja jest jednym z ważnych powołań w przypadku małżeństw dotkniętych niepłodnością. Każdy powinien czuć się odpowiedzialny za życie własne i innych. Szacunek dla życia rozpoczyna się okazaniem wdzięczności za ten dar.
Zadanie
- Pomódl się własnymi słowami o ochronę dzieci poczętych i ich szczęśliwe narodziny.
- Zastanów się i napisz, co zatracili w sobie ludzie zdolni do zadawania cierpień własnym dzieciom.
Zagrożenia życia ludzkiego
We współczesnym świecie można zaobserwować, że zmalało znaczenie życia ludzkiego. Z jednej strony ogromny postęp medycyny potrafi zapobiec wielu chorobom, epidemiom, a z drugiej strony wartość życia ludzkiego jest w wielu środowiskach bardzo znikoma. W wielu przypadkach jest wręcz mocno uprzedmiotowiona. Dla wielu życie ludzkie stało się polem walki o to, czy ktoś ma prawo się narodzić lub godnie umierać.
Aborcja.
Aborcja jest największym zagrożeniem dla życia dziecka poczętego. Niezależnie od tego jak jest dokonana jest zawsze świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem, bez względu na motywacje, pobudki, postawy. Wśród wszystkich przestępstw przeciwko życiu jest ona czynem szczególnie poważnym i godnym potępienia. Kościół katolicki jednoznacznie i stanowczo przeciwstawia się praktyce aborcji, nauczając, że każde przerywanie ciąży jest głęboko sprzeczne z prawem moralnym i samo w sobie, stanowi poważne przestępstwo przeciwko życiu ludzkiemu. Za dokonanie aborcji prawodawstwo kościelne nakłada najwyższą kanoniczną karę ekskomuniki. Niezmienne stanowisko Kościoła wynika z faktu, że życie ludzkie pochodzi bezpośrednio od Boga, który stoi na straży jego świętości i nienaruszalności. Misja przekazywania życia, którą Stwórca powierzył mężczyźnie i kobiecie, ma być realizowana przez nich odpowiedzialnie i z poszanowaniem zasad moralnych, ponieważ każde poczęte dziecko jest darem Boga i ma prawo do tego, by się narodzić. Nie ma zatem takiego przypadku, który mógłby usprawiedliwić pozbawienie życia niewinnej istoty ludzkiej. Najbardziej drastycznym skutkiem aborcji jest pozbawienie życia dziecka w łonie matki. Aktualnie podkreśla się, że zabicie dziecka poczętego nie jest jedynym negatywnym skutkiem aborcji. Okazuje się, że sztuczne przerywanie ciąży nie jest obojętne dla zdrowia kobiety i jej przyszłych dzieci. Nie jest również obojętne dla relacji małżeńskich i rodzinnych. Medycyna zna wiele powikłań powstałych w organizmie kobiety wskutek aborcji, które w pewnych przypadkach są główną przyczyną pojawienia się tzw. wtórnej niepłodności.
Techniki sztucznej prokreacji .
Techniki sztucznej prokreacji są kolejnym bezpośrednim zamachem na życie dziecka poczętego. Pod pojęciem sztucznej prokreacji, rozumie się najczęściej dwa rodzaje ingerencji: sztuczne zapłodnienie oraz sztuczne unasiennienie. Sztuczne zapłodnienie może być dokonywane w obrębie narządu rodnego kobiety (in vivo) lub pozaustrojowego (in vitro). Zapłodnienie pozaustrojowe zwane FIVET (zapłodnienie w probówce i przeniesienie embrionu), polega na połączeniu komórek rozrodczych kobiety i mężczyzny poza organizmem matki. Jan Paweł II w swoim nauczaniu podkreślał, że należy stanowczo przeciwstawiać się wszelkim technikom sztucznej prokreacji, które z punktu widzenia moralności katolickiej są nie do przyjęcia. Oddzielają one bowiem prokreację od ludzkiego kontekstu aktu płciowego oraz wystawiają embrion ludzki na ryzyko rychłej śmierci. Ponadto, dla zwiększenia prawdopodobieństwa uzyskania pozytywnego wyniku sztucznej prokreacji, wytwarza się większą liczbę embrionów ludzkich. Embriony, które nie zostały implantowane do łona matki, tzw. nadliczbowe, zabija się lub wykorzystuje do badań naukowych. Tym samym, życie ludzkie zostaje zredukowane do roli „materiału biologicznego”, którym można swobodnie dysponować, jak rzeczą.
Eutanazja
Eutanazja jest największym współczesnym zagrożeniem życia osób starych i chorych. Papież Jan Paweł II w Evangelium vitae poświęcił odrębne kwestie eutanazji, przez którą rozumiał „czyn lub zaniedbanie, które ze swej natury lub w intencji działającego powoduje śmierć w celu usunięcia wszelkiego cierpienia”. Wyraźnie wskazał, że praktyka eutanazji zawiera zło cechujące samobójstwo lub zabójstwo. Uznał eutanazję za jeden z najbardziej niepokojących przejawów „kultury śmierci”, która w sposób szczególny szerzy się w społeczeństwach dobrobytu, według której, obecność coraz liczniejszych ludzi starszych i niesprawnych, wydaje się zbyt kosztowna i uciążliwa. Wskazał, że jej motywem jest często egoizm, zawierający się w odmowie ponoszenia trudów opieki nad chorym człowiekiem . Powszechnie przez eutanazję rozumie się spowodowanie śmierci z litości w celu wyeliminowania cierpień, a także oszczędzania chorym umysłowo i ludziom starym przedłużania nieszczęśliwego życia. W literaturze przedmiotu eutanazję dzieli się na „czynną” i „bierną”. Eutanazja czynna polega na podjęciu metod medycznych, których bezpośrednim celem jest skrócenie ludzkiego życia. Z kolei eutanazja bierna dotyczy takich przypadków, w których następuje nieuzasadnione zaprzestanie leczenia pacjenta w celu przyśpieszenia jego śmierci. Kościół katolicki uznaje eutanazję w każdej postaci za niegodziwą i niedopuszczalną, nawet na prośbę nieuleczalnie chorego i cierpiącego człowieka. Swoje stanowisko opiera na prawdzie wiary, że śmierć nie jest ostatecznym końcem życia człowieka, ale bramą do życia wiecznego oraz prawdzie o chrześcijańskim sensie cierpienia, które dzięki męczeńskiej śmierci Jezusa Chrystusa nabiera głębszego, zbawczego wymiaru.
Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego
zagrożonego aborcją
Duchowa adopcja dziecka poczętego to modlitewna praktyka, której celem jest wsparcie nienarodzonych dzieci oraz ich rodziców. Powstała w latach 80. XX wieku w Polsce jako odpowiedź na apel papieża Jana Pawła II o ochronę życia ludzkiego od chwili poczęcia. Osoba, która decyduje się na duchową adopcję, zobowiązuje się do codziennej modlitwy trwającej dziewięć miesięcy, co odpowiada okresowi ciąży. Modlitwa obejmuje jedno dziesiątek różańca i specjalną modlitwę w intencji uratowania życia jednego, znanego tylko Bogu, dziecka zagrożonego aborcją oraz jego rodziców.
Proces duchowej adopcji dziecka poczętego polega na podjęciu modlitewnego zobowiązania w intencji dziecka, które jest zagrożone aborcją. Rozpoczyna się on od złożenia uroczystego przyrzeczenia, które najczęściej ma miejsce podczas uroczystości religijnej, jak msza święta. Osoba podejmująca duchową adopcję modli się przez dziewięć miesięcy – tyle, ile trwa ciąża – w intencji nienarodzonego dziecka, a także jego rodziców, aby podjęli oni decyzję o urodzeniu dziecka.
Duchowa adopcja dziecka poczętego to praktyka polegająca na modlitwie za konkretne, nienarodzone dziecko przez określony czas, zazwyczaj dziewięć miesięcy. Jest to akt, który może przynieść wiele duchowych korzyści zarówno osobom modlącym się, jak i instytucjom wspierającym tę inicjatywę. Proces ten często angażuje zarówno społeczności kościelne, jak i indywidualnych wiernych, co sprzyja jednoczeniu wspólnoty w wspólnym celu.
Duchową adopcję dziecka nienarodzonego można rozpocząć w dowolnym czasie, ale szczególnie zachęca się do tego podczas uroczystości związanych z życiem i ochroną życia, takich jak Dzień Świętości Życia, przypadający 25 marca, czyli w Święto Zwiastowania Pańskiego. W niektórych parafiach organizowane są specjalne ceremonie z tej okazji, które mogą ułatwić rozpoczęcie adopcji. Nie jest jednak wymagane, aby czekać na konkretną datę – decyzja może być podjęta indywidualnie i na poziomie osobistym.
Duchowa adopcja trwa dziewięć miesięcy, co symbolicznie nawiązuje do czasu trwania ciąży. W tym okresie osoba podejmująca adopcję modli się codziennie w intencji dziecka zagrożonego aborcją oraz jego rodziny. Modlitwa obejmuje m.in. specjalną formułę oraz jedną tajemnicę różańca świętego. Okres dziewięciu miesięcy ma również głębszy duchowy wymiar, będąc czasem konsekwentnej modlitwy i angażującej refleksji nad ochroną życia.
Podczas trwania duchowej adopcji zaleca się również podejmowanie dodatkowych postów lub dobrych uczynków. Choć nie są one obowiązkowe, mogą wzmocnić osobiste zaangażowanie w modlitwę oraz być wyrazem solidarności z ideą ochrony życia. Po zakończeniu pełnego okresu można kontynuować swój udział, rozpoczynając kolejną duchową adopcję, jeśli pozostaje taka osobista potrzeba i gotowość.
Jakie modlitwy i praktyki wiążą się z duchową adopcją dziecka poczętego?
Każdego dnia osoby, które przystąpiły do duchowej adopcji dzieci poczętych odmawiają jedną dziesiątkę różańca oraz poniższą modlitwę:
Panie Jezu za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem świętego Józefa, “Człowieka Zawierzenia”, który opiekował się Tobą, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady i które duchowo adoptowałem.
Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.